Kom dichter, bompa Mario gaat jullie meenemen terug in de tijd. Het gezegende jaar 1994. 7 jaar oud toen. Gezegend met een gameboy, zonder kleur, met batterijen. Ja, die werden toen nog gebruikt in bijna alles. Ik had net Wario verslagen in Super Mario Land 2 of hij sierde al zijn eigen doosje in de supermarkt en hij kreeg zijn eigen platformer. Waarom begin ik een review over een ander spel nu met deze intro? Geheugenverlies? Nostalgie? Te weinig thee? All of the above?
Terugblik!
Wanneer je Antonblast opstart word je direct terug in het verleden gecatapulteerd met een schreeuwend scherm (letterlijk!). De bits qua graphics springen het scherm af en je krijgt meteen zin om te spelen. Zijn groene overal en petje doen je nog niet direct aan iemand denken. Maar dan begin je te spelen en meer en meer krijg je zin in knoflook en begint je snor (als je die hebt) in bepaalde geometrische lijnen te springen. Het is alsof je meer en meer terugblikt naar het gezegende jaar ‘94 wanneer onze heer en meester Wario (de echt superheld!) het scherm sierde op je groene schermpje.
Antonblast!
Antonblast begint met een intro met meneer/mevrouw de duivel. Hij vraagt zich af wie de roodste is van het land en daarmee is het verhaal ook afgetrapt. De spiegel liegt natuurlijk niet en vertelt hem dat een zekere Antoine roder is dan de devil him(her)self. De duivel doet mij trouwens denken aan de duivel uit cow & chicken. Zouden broers of zussen kunnen zijn. Het is aan jou om de duivel te slim af te zijn en de levels te doorkruisen, in typische destructieve manier. Dat is alles dat er aan het verhaal is. Wraak van Satan en het is aan jou om te laten zien wie de titel van roodste nu echt waard is.
Levels!
De levels zelfs zijn gewoon een ode aan Wario, van de bewegingen naar het doorkruisen naar het vernietigen, naar het alles eigenlijk. In plaats van door pijpen te kruipen zoals Mario, spring je hier in roestige vuilnisbakken (hopelijk blijft er niks in je baard zitten…). Het tempo waarmee je de levels doorkruist is soms razendsnel, maar het spel verwacht wel dat je het met een zekere precisie doet, wat nogal een contrast is waarmee je sommige extras kunt missen (althans ik ben niet zo handig in pixel perfect alles vernietigen en dan nog zien dat ik ergens raak ook!).
Tching tching!
Na elke level krijg je de kans om tijdelijke upgrades te kopen met je casino-muntjes die je opraapt tijdens het spel, maar deze voelen niet echt spectaculair of echt nodig aan. Degene die ik probeerde voelde niet eens aan alsof er iets veranderd was. Zo kreeg ik een puppy mee die alles zou oprapen, maar ik was meestal al met alles weg nog voor woefwoef ook maar iets kon doen. Nutteloos dus.
Happy hour!
Het leuke aan het spel is, is dat de levels niet lineair zijn en dat je soms stukken terug moet doen om bepaalde switches over te halen (in de vorm van speelkaartsymbolen) om verder te raken. Op het einde van het level is het Happy Hour, waarmee je de detonatie van het level in gang zet en je terug naar het begin moet zien te rushen om dan de totale destructie van het level te zien. Wreck it Ralph is er jaloers op!
Inspiratie?!
Bij mij voelt het alsof naast Wario het spel ook inspiratie neemt bij andere grote titels zoals Donkey Kong Country, zoals je soms door tonnetjes zoeft of met een mechanische zwaardvis het level doorkruist tegen en helse snelheid (hopelijk staan er geen flitspalen). Dit breekt de mogelijke eentonigheid (niet dat die er is) en geeft elk level iets unieks om naar uit te kijken.
Controls?
Desondanks het spel één level je probeert te leren hoe de knoppen werken, vraagt het spel je daarna om ze al meteen gemeesterd te hebben. Ze vragen je in elke level nadien om sprongen en stukken te doen die gewoonweg teveel precisie vragen voor een spel zoals dit en meer van toepassing zouden zijn in een andere loodgieter’s spel.
Conclusie
Heb je zin om een Wario-like te spelen tot Nintendo beslist om hun rare snuiter eindelijk eens terug een platformer te laten doen in plaats van altijd mini-spelletjes of te sporten, dan is Anton uit Antonblast een waardige, zou ik durven zeggen, superieure vervanger. De begin 2000 tekenfilm-sfeer kan ons oudere gamers bekoren en de nieuwe generatie meenemen in een snel en destructief platformspel.
