Ik ben op aanvraag van een GameBrainer het spel Heavy Rain van Quantic Dream beginnen spelen. Er werd mij gezegd niet te veel op te zoeken en me te laten leiden door het verhaal. En aangezien ik eender wat aanneem van een meer ervaren gamer dan mezelf, bevond ik mezelf in een situatie waarin ik het gevoel had ofwel alles juist aan het doen te zijn, ofwel alles naar de klote aan het helpen te zijn.
Eén van de eerste keuzes die je moet maken is bepalen of je een meer of minder ervaren gamer bent. Eindelijk een videogame die er niet van uit gaat dan ik alle controls vanbuiten weet staan. Naarmate de game zich afspeelt, hoe meer ik begin te merken dat ik zelfs met grote aanwijzingen op het scherm nog steeds bolletje en vierkantje verwissel. Interessant genoeg is mijn personage, Ethan Mars, al na enkele korte acties naakt. Hierdoor vergat ik zeker waar al mijn knopjes stonden! Douchen, tandjes poetsen, scheren en weg wezen. Ach nee, eerst aankleden… Ik had geen idee wat ik aan het doen was! Als ik de foto op zijn kast mocht geloven, was hij alleszins gelukkig getrouwd.
De bewegingen die het personage maakt zijn wel jerky, hij lijkt zijn of haar hoofd achterna te lopen en aangezien er geen meester-gamer zijn bewegingen controleert, lijkt hij een beetje mentaal ziek. Maar dat is niet erg, we aanvaarden iedereen zoals hij is, toch? En alles staat in zijn weg, ondertussen moet mijn personage toch kotsmisselijk zijn van alle pirouetjes? Ik weet niet waar ik naartoe moet gaan? Het regende trouwens ook helemaal niet. Tot hier toe had het spel mijner inziens evengoed “Sunshine and Lollipops” kunnen heten.
Jongleren kan ik ook niet. Mooie kinderkamer wel. Misschien toch eens een kleurenspecialist inhuren? ’t Was grappig hoe ik absoluut niet kan wandelen of jongleren in game, maar mijn vrouw kussen en spelen met de kinderen gaat als vanzelf. Beroepsmisvorming misschien? Twee jaar later in game en een emotieshock in real life later: Jason, Ethan’s zoon, is dood, denk ik? Which is weird, want Ethan is wel voor zijn zoon gesprongen, as in, tussen Jason en de auto lag mijn personage. Oh well, misschien is zijn skelet van adamantium gemaakt? Ik had me net echt gebonden aan die twee rakkers. En, on the bright side, we hebben er nog één, een zoon dan, namelijk Shaun. Wel een braaf jong. Jammer dat ik hem beschimmelde pizza als avondeten heb moeten voorschotelen. Straks staat Kind en Gezin aan mijn deur! Ik dacht het goed te maken door zijn teddybeer te gaan zoeken…
Ik heb blackouts! Black-outs! Ik moet naar de psycholoog. Ik stond plotsklaps op straat, alleen, heb geen idee vanwaar ik kom of waar ik naartoe ga. En… het… wait for it… regent!
En toen was ik ineens iemand anders! Zeker weten! Toch? Mijn vorige personage was een meduim, en deze loebas is minstens een XL. Meneer Scott Shelby, privédetective! Van kinderen naar hoeren, van een smooth overgang gesproken. “Ik ga niet zoenen en doe geen kinky shit…”, een hoer naar mijn hart, die Lauren Winter. Mijn ondervraagvaardigheden blijken wel fijnscherp afgestemd. Mijn warm hart voor kinderen en jongeren werd hier wel stevig op de proef gesteld… “Wie doet dat nu met mijn Johnny, én alle andere kinderen?” Oh no, no no NO! Not the kids! Who’s gonna save the kids? Desoto to the rescue! Laten we even voor de gemakszucht stellen dan Lauren ook een kind is, want in dat geval ben ik al gedeeltelijk in mijn opzet geslaagd.
Ben ik nu weer bij af? Ben ik weer mijn eerste personage? Of is dit een derde personage? Ik was nogal in de war. Ik blijk Norman Jayden te zijn, die een kick-ass diagnostisch en overzichtelijk spoorzoekbril-a-ma-ding met nightivison heeft. En zo’n scan-de-parameters-handschoen wil ik wel voor m’n verjaardag. Ik ben vastberaden! Ik ga de dader vinden: de Origami Killer. Merk hoe ik me naarmate het spel vordert meer met het personage begin te vereenzelvigen. Ik koos ervoor om niet mee te gaan met die ene hoge pief die ik eigenlijk kwam zoeken op de crime scene. Het spel beloont me omwille van deze keuze: ik vind het DNA van… wait for it… Een dode kat op het spoor! “De FBI heeft nu even geen dossiers over dode katten.” LOL!
Waar ik het spel zeker wel crediet voor moet geven, is hoe subtiel en aangenaam ze de speler laten weten dat hij of zij die kant niet op kan/moet/mag. Je personage maakt rustig een draai van 180 graden en wandelt een kort stukje die richting op. Het heeft even geduurd eer ik die modderige berg opkwam. Het heeft ongeveer een kwartier in beslag heeft genomen om tot het besef te komen dat ik best niet meer wachtte op een melding of opmerkelijke pijl die me zou wijzen waar ik nu naartoe moest. Ik kon gewoon de auto nemen waarmee ik tot hier ben gekomen… Wat ik in de tussentijd dan heb gedaan? Wel, de crime-scene dubbel gecheckt. Én een dode kat gevonden! Ik begin eindelijk, na twee uur, de logica van het spel te begrijpen, denk ik.
Ik beeindig de review met de bespreking over mijn persoonlijk topmoment in het spel: de scène waar Ethan daadwerkelijk bij de psycholoog zit. Een bonusscène, naar het schijnt. 100 punten voor de game omdat ik een, weliswaar korte en niet-representatieve, Rorschach-test mocht doen (de vlekkentest). Ik heb “angsten”. Of heeft Ethan die? Nu ben ik in de war! Black-outs, schizofrenie, depressie, … Er wordt hier met vakjargon gesmeten, zeg!
Hoewel het voor de speler, of toch alleszins mij, moeilijk is om aanvankelijk te begrijpen wat het doel is van het spel, wordt je na een uurtje kennismaking in het verhaal gezogen. De keuzes die je doorheen het spel maakt beïnvloeden alles, gaande van wie je ontmoet in het spel tot wie er het leven in laat. Ik ga er alleszins meteen terug mee aan de slag. Hoewel ik nog niet weet wie de Origami Killer is, het houdt me toch wakker. Iedereen is een verdachte! Ook jij!
