Dertien in een dozijn. Oei, heb ik mijn eindresultaat al weg gegeven of heb ik het dan over de hoeveelheid rpg’s er naar ons hoofd word gesmeten? Natuurlijk, iedereen wil deze dagen de nieuwe en baanbrekende Final Fantasy of Octopath Traveler uitbrengen. Sterker nog, de makers beloven een moderne kijk op snelle en aanpasbare gevechten met de look en feel van de iconische jaren 90 rpg’s. Nou. Put your money where your mouth is i suppose?
Trinitia
Dit spel speelt zich af in het plaatselijke Trinitia. In het prille begin woedde er een heuse strijd om de controle van het land tussen de goden van orde en de orde van chaos. De goden kozen mensen om voor hun te vechten en zo de macht te bepalen. Cyan, de mannelijke hoofdrol, word gekozen tegen wil en dank om voor de goden van chaos te vechten. In een poging om te begrijpen wat dat betekent en wat hij moet doen, gaat hij op reis met zijn jeugdvriendin Elise en komt later ook nog het derde hoofdpersonage Zantis het trio vervoegen. Het lijkt een rare combinatie, maar uiteraard is ons drietal op een vreemde manier met elkaar verbonden in een wereld die je nog het best kunt beschrijven in een mix tussen middeleeuws Europa en een fantasy wereld met vleugjes bijna moderne technologie.
Het verhaal zal je een kleine 25 uur aan gameplay bieden, maar bevat hier en daar wel wat tegenstrijdigheden. Dat is al het eerste teken aan de wand. Want ook het verhaal wordt uiteraard geholpen door stemacteurs. Op zich niets op aan te merken, maar na een paar uur begin je de monotone kreten van je personages naar de achtergrond te verdrijven. Nu, zelfs de beste stemacteur zou deze irritante en repetitieve strijdzinnen niet kunnen redden vrees ik. Om nog maar te zwijgen over de geluidseffecten en de muziek die nooit écht blijven hangen.
Trigger
De gevechten dan. Een duidelijke liefdesbrief aan de Mana-serie, met gevechten die je vrij kunt aangaan met je vijanden en hun eigen aanvallen. Met slechts 1 speler is de rotatie tussen je drie helden slechts een snelle druk op de knop verwijderd, maar met een extra speler naast je zijde kan hij een van de andere personages voor zijn rekening nemen. Elk van de personages heeft een Trigger. Dat zijn beestjes die je gepersonaliseerde wapen zijn. Tijdens het spel trigger (sorry) je maar liefst 8 wapenvariaties, waar je op elk moment van kunt wisselen. De meeste monsters hebben een wapenweerstand of zwakheid dus je zal alsnog van wapen moeten wisselen.
Elk wapen heeft een eigen stamina meter. Als dat is uitgeput, wacht je even om opnieuw aan te vallen. Ondertussen ontwijk je best de aanvallen van de vijand. De meer uitdagende vijanden én bazen beschikken over een extra schild, die je eerst kwijt moet alvorens je aan de levenspunten mag zitten.
Het verschil in naar hartenlust de vijanden de kop afhakken en de bazen is best groot te noemen. Zeker de AI (die op sommige momenten meer schade berokkenen dan jezelf) die je te pas en te onpas in het oog moet zien te houden omdat ze zich hersenloos op de aanvallen van de bazen storten. Elk baas-gevecht duurt gewoon langer en voelt niet uitdagend aan.
Trinity
Je wapens kun je ook upgraden, door zogenaamde augments in te zetten op je wapens. Zowel voor de aanval als de verdediging krijg je 3 slots, die je naarmate het verhaal vordert vrij kunt aanpassen. Je vindt her en der verschillende augments die je beter doen aanvallen en verdedigen.
Je kunt tenslotte ook zelf je potions en augments bij elkaar knutselen. Een vrij eenvoudig systeem, waarbij je materiaal (die je vijanden laten vallen) bijeen puzzelt om sterkere wapens, augments en potions te krijgen. Veel vijanden hebben trouwens speciale drops die je alleen krijgt als je ze met dat specifiek wapen hebt neergelegd. Het spel moedigt je op die manier aan om de verschillende soorten wapens te combineren, op zoek naar dat ene ding om te kunnen maken.
Conclusie
Dit spel heeft de potentie om zich een plaats in het gevulde rpg-landschap op te eisen. Helaas is het een standaard lijstje dat wordt afgevinkt om een product af te leveren. Alles voelt te licht aan. Van de decors tot de personages, van de vijanden tot de baas-gevechten. Om dan nog maar te zwijgen over het klankspel dat vrij snel gaat irriteren en het geluid van mijn televisie die gewoon op mute gaat. Het mag duidelijk zijn, dit is niet mijn kopje thee. Als je over deze minpunten heen wil kijken dan is deze doorsnee rpg absoluut iets voor jou.
