Het eerste seizoen van de door velen gesmaakte Dark Pictures Anthology-reeks eindigt met The Devil in Me. Kan Suppermassive Games met deze vierde telg het eerste seizoen met een knaller afsluiten of eindigt het in mineur met een sissertje? Een ding zal ik jullie nu al vertellen… The Devil in Me is een topgame geworden! Laten we dus maar snel in de review duiken.
H.H. Holmes
De hoofdrol in The Devil in Me is weggelegd voor Amerika’s eerste seriemoordenaar. In 1983 op de wereldtentoonstelling verdwenen er heel wat hotelgangers in het World’s Fair Hotel. Uiteindelijk zou Henry Howard Holmes 27 moorden bekennen. Volgens velen zou het aantal door hem gepleegde moorden wel eens kunnen oplopen tot een 200-tal. Gruwelijk, dat zeker maar voor een game als deze natuurlijk de ideale slechterik om een verhaal rond op te zetten. Starten doet de game dus rond het tijdperk van de wereldtentoonstelling wanneer een verliefd, pasgetrouwd koppel nietsvermoedend het hotel binnenstapt en we een eerste keer Holmes zien verschijnen.
De game begint pas echt wanneer we doorspoelen naar het heden. Documentairemakers van Lonnit Entertainment hebben dringend nood aan een docu die inslaat als een bom en zo hun financiële malaise enigszins kan verlichten. Charlie, die aan het hoofd staat van de productiemaatschappij, ziet zijn kans schoon wanneer hij een telefoontje ontvangt van ene Mr. Du’Met met de vraag of ze interesse hebben om te draaien in een nagenoeg exacte kopie van het toenmalige World’s Fair Hotel.
Wat volgt is een thriller van de zuiverste soort. Waar ik aanvankelijk nog sceptisch was over de zoveelste thriller waar 5 mensen opgesloten raken veranderde al snel in een meeslepende ervaring van begin tot het einde.
Lonnit Entertainment
Naast H.H.Holmes zijn er dus nog 5 andere hoofdacteurs waar jij mee aan de slag kan. Nieuw voor de reeks is dat elk van hen nu over een eigen handigheidje beschikt. Zo kan Erin, de klankvrouw, haar apparatuur gebruiken om op geluiden af te gaan of kan Charlie, de baas, met naamkaartjes kasten en schuiven openen. Ook Kate, Jamie en Mark van de documakers hebben elk hun vaardigheid. Zou het niet mooi zijn als ze te allen tijde al deze gaven konden bundelen om samen te ontsnappen uit dit gruwelhotel? Absoluut, maar wat voor povere game krijg je dan? Al snel raken ze echter geïsoleerd van elkaar. Soms alleen, soms met twee.
Hotel 2.0
Dat het nagebouwde hotel al even duister en gruwelijk is als het origineel wordt al snel duidelijk. Langzaam aan, maar met een juiste spanningsboog legt het hotel zijn zieke geest bloot. Overal staan er animatronics opgesteld. Dit zijn poppen die motorisch aangestuurd worden en je, ook al doen ze niet veel, toch een ongemakkelijk, onbehaaglijk gevoel geven.
Het hotel kent zoveel op elkaar lijkende gangen dat je al snel het noorden kwijt raakt, ook al zijn er dan wel herkenningspunten zoals de bar, het restaurant, een spa, de receptie. Toch zal het altijd heel beklemmend aanvoelen. Helemaal beklemmend wordt het wanneer de documakers ook echt niet meer buiten raken en hen meer en meer duidelijk wordt dat de keuze om hier te komen draaien wel eens de foute keuze kan betekenen.
Keuzestress
Als je de game perfect aanvoelt en alle juiste keuzes maakt, is het perfect mogelijk om aan de gruwel te ontsnappen. De game doet er uiteraard alles aan om je op een constant dwaalspoor van twijfel te zetten. In mijn playthrough raakten er drie crewleden heelhuids het hotel uit. Eén iemand is op zeer domme wijze en door mijn eigen toedoen de pijp uit gegaan en dan ja… Erin, sorry meid. Het feit dat ik op het einde niet kon loslaten dat ik twee mensen heb zien sterven spreekt voor deze game. Hoewel heel wat technische mankementjes er voor zorgen dat ik niet helemaal begeesterd raakte door de personages, toch hielden zij en hun dood me bezig tot de eindcredits over het beeld rolden.
Net zoals in de vorige drie games in deze reeks bepalen de keuzes die je maakt het lot van de crew. Ook QuickTime events zijn weer van de partij. Al had ik het idee dat het deze keer iets minder was en vooral naar het einde toe deze QTE sneller steeds belangrijker werden. Die gingen dan ook fantastisch samen met de opgebouwde spanning en actie naarmate het verhaal naar zijn climax toewerkte.
Performance modi
Grafisch is deze game heel mooi en sfeervol. Toch zijn hier de enige minpuntjes aan de game aan te merken. Bij aanvang wist ik niets van de twee verschillende grafische instellingen. Maar het spel ging bij momenten gepaard met stevige framedrops. Maar omdat het spel me zo meenam, maakte het amper iets uit. Gelukkig ontdekte ik op die manier wel de performance modus waarin de game wel vlot liep. Dit kwam de geregeld houterige animaties van je vijftal enigszins ten goede.
Want als ik echt één puntje van kritiek heb, en misschien het grootste werkpunt voor de ontwikkelaar, dan zijn het de animaties wel. Ze zorgen er voor dat je spelers niet natuurlijk overkomen. Ze staan elkaar soms letterlijk in de weg voor een deur of vertonen te weinig angst of emotie die past bij wat er zich afspeelt in het hotel. Ook de gezichtsuitdrukkingen zijn zeer pover voor een game die toch helemaal draait om emoties als angst, verdriet en afschuw. En toch wil ik benadrukken dat ik deze game echt zo vet vond dat zelfs dit niet game brekend was maar gewoon veel sterker moet in de toekomst. Want echt nooit zal dit alles je uit het verhaal of de actie en spanning halen.
Uitgebreidere keuzes
Ook wel nieuw in deze game is dat je meer keuzeopties hebt in het spel zelf. De wereld is iets meer open en moedigt je aan om verschillende paden te verkennen. Zo kom je misschien weer wat nieuws te weten. Zeker de voorspellingen, afgebeeld op schilderijen, die je een glimp van een mogelijke gruwelijke dood van een van je acteurs tonen, zijn altijd een bonus als je ze ontdekt hebt. Dan zit je net even iets scherper met de controller in je handen als je denkt in een situatie te zijn terecht gekomen die wel eens je einde kan betekenen.
Ook kleine, maar belangrijke acties, als schuilen, wegrennen of wegduiken zijn toegevoegd aan het arsenaal keuzes. De spanning zit hem natuurlijk ook in de beperkte tijd die je krijgt om een juiste keuze te maken. Ook dat zit perfect in dit spel. Als laatste vind je bepaalde voorwerpen die je kan meenemen en gebruiken waar jij ze nodig acht. Denk bv. aan sleutels, schakelaars e.d. Zonder ook maar iets te verklappen kan ik je vertellen dat een potlood belangrijker zou blijken dan gedacht.
Samen uit, samen thuis of liever alleen.
Wat een game met vijf hoofdacteurs en de laagdrempelige controls extra fijn maakt is dat je deze zowel online als offline met vrienden kan spelen. Iedereen neemt een personage voor zijn rekening en bepaald zijn of haar eigen keuzes. Het leuke hieraan is dat, mocht je alleen spelen, misschien helemaal andere keuzes maken en op die manier dus een heel andere plottwist krijgt voorgeschoteld. Echter iedereen binnen je vriendenkring kan deze game spelen. Voor mij persoonlijk is dit dan ook de leukste manier om te spelen.
Heb je liever zelf alle touwtjes in handen… Geen probleem! The Devil in Me zal je in solo-play even hard op het puntje van je stoel doen zitten. Online zorgde multiplayer nog wel eens voor een kleine bug waardoor we even terug moesten in het spel maar niets game brekends.
Conclusie
The Devil in Me is de knaller geworden om het eerste seizoen mee af te sluiten. De realistische setting in vergelijking met het spookschip, spookstad en piramiden uit vorige delen werkte enorm goed. Zeker omdat het verhaal nog eens gebaseerd is op waargebeurde feiten. Op veel momenten waan je je terechtgekomen in de zieke geest van een psychopaat. Als ik een vergelijking zou moeten maken met een film dan komt op veel momenten Saw redelijk in de buurt. De bad guy in het verhaal die Holmes helemaal doet heropleven zit je constant op de hielen.
Het hotel is beklemmend en een perfecte setting voor een game als deze. Niets aan dit hotel is wat het lijkt en zelfs de animatronics poppen bezorgen je een onbehaaglijk gevoel. De keuzestress vliegt je om de oren om toch maar met z’n vijven te ontsnappen. Zeker naar het einde toe laat je best je controller niet meer te losjes in je handen hangen. De kleine toevoegingen zoals de iets meer open speelwereld die je aanmoedigt andere paden op te zoeken, de persoonlijke vaardigheden van je vijftal en het bewaren van enkele nuttige objecten zijn leuke extra’s.
The Devil in Me is een hele mooie, sfeervolle game die in quality mode echter niet helemaal vlekkeloos draait. Gamestutters, framedrops kom je dan ook geregeld tegen in deze setting. Op de performance mode loopt gelukkig alles wel gesmeerd. Wat nog gesmeerder zou mogen lopen zijn de vaak houterige, onnatuurlijke bewegingen van je crew. Soms lopen ze elkaar in de weg, blokkeren ze een deur en staan ze ergens apatisch stil terwijl de zenuwen en angst hen toch door het lijf zouden moeten gieren. Op dit vlak heeft Suppermassive Games nog wat werk voor de boeg, maar zolang ze ons meeslepende thrillers als deze blijven voorschotelen zijn ze wat mij betreft volledig geslaagd.
