Ik heb geen idee hoeveel franchises en reeksen er zijn waar ik het bestaan nog niet eens van weet. Ah nee, hoe kan ik ook weten wat ik niet weet. Bij het ontvangen van een nieuwe JRPG genaamd ‘Monochrome Mobius: Rights and Wrongs Forgotten’, viel ik dan ook volledig uit de lucht toen ik ontdekte dat het eigenlijk een gedeelte van een reeks was. Gaan er echt zoveel reeksen aan me voorbij zonder dat ik het merk? Geen idee en geen tijd om erbij stil te staan, deze game heb ik alvast in mijn handen en ik zal deze kans dus ook benutten om te zien wat Monochrome Mobius te bieden heeft.
OK, technisch gezien hoort de game wel in een reeks thuis maar de titel geeft, naar mijn gevoel, niet 100% die indruk. De game, en daarmee bedoel ik natuurlijk het verhaal van het avontuur, vindt plaats tussen 2 titels uit de Utawarerumono reeks en draagt op die manier bij aan een groter verhaal. Toegegeven heb ik me niet echt verdiept in deze samenhang of invloed en geef ik, zoals ik wel vaker zeg, een game zijn eigen kans, los van franchise, reeks of andere invloeden.
Broer en zus?
Het verhaal neemt je onmiddellijk in een actievolle en chaotische sfeer mee op pad. Je ziet een conflict van 2 individuen met enkele aanvallers waarvan slechts 1 persoon succesvol ontsnapt via een soort van portaal terwijl de andere de aanvallers tegenhoudt. Hierdoor belanden we in een heel andere omgeving met een Oosterse, landelijke sfeer waar we kennis maken met Oshtor, een jonge zwaardvechter. Deze maakt op zijn beurt al snel kennis met Shunya, het meisje dat zonet aan haar aanvallers ontsnapte en nu verklaart Oshtor’s zus te zijn. Dit is heel erg vreemd te noemen aangezien Oshtor zijn vader dood wordt geacht sinds zijn kinderjaren. Na enkele gesprekken en vergelijkingen besluit de jonge zwaardvechter Shunya toch (gedeeltelijk) te geloven en gaan ze samen op pad om juist uit te zoeken in welke situatie hun vader was beland en of ze hem kunnen redden.
Met dit verhaal neemt de game je mee op een reis door allerlei soorten terrein, klimaten en omgevingen die vol monsters, schatten en (vreemde) personages zitten in een semi-open wereld. Het mag onmiddellijk gezegd worden dat ik aangenaam verrast ben door de grootte van de omgevingen, hun diversiteit en de keuze om een wat uitdagende indeling te voorzien. Hiermee bedoel ik dat ik het eigenlijk wat beu was om bij zowat elke kaart te kunnen inschatten waar verborgen objecten, schatkisten of noemenswaardige gebeurtenissen zouden plaatsvinden. Naar mijn gevoel worden te veel games tegenwoordig voorzien van handige tools en voor de hand liggende indelingen waardoor verkenningstochten weinig of geen uitdaging meer zijn. Monochrome Mobius doet hier niet aan mee en voorziet de kaart op regelmatige basis van een dichte begroeiing en schatkisten die, dankzij de drukke flora van de kaart, wel eens makkelijk voorbij zijn gewandeld. Naar mijn gevoel was het dus een aangename aanpassing om nog eens wat uitdaging te ervaren tijdens het verkennen en trainen.
I’ll battle you now
Tijdens battles vind je je party en je tegenstanders verdeeld over een action ring. Dit is een driedelige ring in je linkerbovenhoek waar je altijd op de buitenste ring van begint. Ieder personage beweegt over deze ring en is aan de beurt zodra hij de onderkant ervan bereikt. Door bepaalde acties of gebeurtenissen kan je van ring veranderen waardoor je een kortere afstand moet afleggen om terug aan de beurt te komen, aangezien de binnenste ringen natuurlijk kleiner zijn van omvang. Het hoofdmiddel om dit te bereiken is door een vijand een ‘staggered’ status te bezorgen door een harde klap te voorzien. De volgende persoon die deze vijand succesvol aanvalt springt naar een kleinere ring. Je vijanden kunnen dit echter ook bij jou doen, dus een partymember met deze status kan je best beschermen. Uiteraard kan je dit benutten in je voordeel en zal je hier naar streven, maar dit zal weinig of niet te pas komen tijdens de standaard gevechten. Je kiest er natuurlijk zelf voor op welke manier dat je vecht, maar ik merk dat het gewoon aanvallen, zonder te streven naar een voordeel van de kleinere ringen, de gevechten juist vlotter doen verlopen. Boss battles en dergelijke zijn uiteraard een andere kwestie, hoewel ik zelfs dan nog niet vaak actief en strategisch gebruik heb gemaakt van deze action rings.
Daarnaast heb je nog het gebruik van ‘Zeal’ in je gevechten. Dit kan je bijna vergelijken met een limit break of overdrive aanval uit andere games. Als eenmaal je Zeal meter vol is kan je ervoor kiezen om het personage met de volle meter naar ‘Overzeal’ te laten gaan waardoor deze onmiddellijk aan de beurt is en beschikt over sterkere aanvallen. Deze Zeal meter is jammer genoeg leeg in het begin van elk gevecht waardoor je hem niet bewust en strategisch kan opladen en gebruiken wanneer je er zin in hebt. Ook hiervan moet ik opnieuw toegeven dat het merendeel van de gevechten dus geen impact zal ervaren van deze toevoeging. Tot nu toe ben ik door mijn semi-uitgebreide verkenningstochten telkens zo gewaagd aan mijn vijanden dat ik geen sterkere aanvallen nodig heb dan die wat ik standaard tot mijn beschikking heb. Daarnaast kan je, bij het verkennen van de kaart, ook een gevecht aanvatten door een monster met je wapen aan te vallen. Als je, in vergelijking met je tegenstander, krachtig genoeg bent win je hiermee ook onmiddellijk de battle waardoor je, eenmaal wat overpowered, volledige kaarten kan doorlopen en gevecht na gevecht kan winnen door met een goede timing met je wapen te zwaaien. Exp en items worden dan nog altijd verdeeld alsof je het volledig gevecht hebt gespeeld waardoor het allemaal heel vlot kan gaan, hoewel je natuurlijk minder exp krijgt voor vijanden van een lager level dan jezelf.
Quests en Side-quests.
Doorheen het grootste gedeelte van het spel vond ik het hoofdverhaal wat langzaam en sloom aanvoelen. Ik kon er mijn vinger niet helemaal op zetten, maar er hield me iets tegen om echt volledig mee te zijn in het spel. Het was alsof ik mee moest zijn in een gebeuren dat grootser was dan ik kon inschatten door wat er voor me gebeurde en dit bleek volledig te kloppen. Na onderzoek blijkt dat Monochrome Mobius het beste te spelen is na andere delen van de franchise aangezien veel omgevingen en gebeurtenissen met elkaar te maken hebben en je de impact en complexiteit pas kan snappen door de link te leggen met andere games. Helaas is hier dus net te weinig tijd en moeite in gestoken naar mijn gevoel om het verhaal van deze game, als stand alone titel, als indrukwekkend of meeslepend te noemen. Ik wil inderdaad nog steeds weten wat er nog gaat gebeuren en wie of wat al die personages en gebeurtenissen zijn die ik tot nu toe nog maar gedeeltelijk heb ontrafeld en ontdekt, maar het gevoel van indrukwekkend epos ontgaat me tot nu toe nog steeds.
Natuurlijk biedt een JRPG je ook van een hoop side-quests en ik moet toegeven dat de game me hier een heel andere zijde laat zien. Deze quests zijn gevarieerd, verspreid, vol beloningen en tijdsgebonden waardoor het uitvoeren ervan niet alleen veel voldoening geeft maar ook je aandacht vraagt op de beste manier. Helaas is dit niet voldoende om het mak verhaal, of alvast de presentatie ervan, van de game echt op zijn sporen te krijgen.
Toch geen hoogvlieger
De game is op enkele jammere vlakken geen hoogvlieger en dat durf ik wel eerlijk te zeggen. Los van het verhaal, dat je al dan niet zal liggen, stellen de graphics in de game best teleur. Vijanden hebben over het algemeen een standaard uiterlijk, omgevingen zijn niet indrukwekkend te noemen en over het algemeen moet je nooit een echt ‘wauw-moment’ verwachten. Daarnaast voelt de besturing erg los aan waardoor je je camera nooit krijgt of houdt zoals je hem zou willen en beweegt je personage tegen een totaal ander tempo dan zijn animatie zou doen uitschijnen. Het uithalen met je wapen verloopt om onduidelijke redenen niet altijd even soepel waardoor je een benaderde vijand opeens niet, of niet tijdig, kan aanvallen om je voordeel te verdienen. Het zijn kleine punten die ik aanhaal die jammer genoeg te vaak en te opvallend voorvallen om te negeren of niet te vermelden. Ik kan me inbeelden dat menig gamers door deze punten, in combinatie met het verhaal dat echte diepgang en details ontbreekt, de game zullen inschatten als een van slechte kwaliteit.
Conclusie
Ik denk dat ik een gemengde boodschap heb gegeven hierboven, en dat is exact hoe de game voor mij aanvoelt. Enerzijds zie ik de troeven en aangename kanten van het spel terwijl ik tijdens het spelen niet onder de jammere en minder goede kanten uit kan. Toegegeven heb ik de game relatief lang moeten spelen eer ik een fair en volledig beeld ervan kon vormen voor deze review. Hierdoor zit ik zo diep in het spel en het verhaal dat ik wil weten hoe en wat het verder verloop zal zijn. Was dit niet het geval, en had ik deze review correct kunnen schrijven na enkele korte uren te spelen, had ik de game ondertussen misschien al lang aan de kant gelegd door de eerder aangehaalde minpunten. Kan ik de game dus aan iemand aanraden? Ja, aan gamers met karakter die even geen diepgang en imposant epos willen ervaren wel. En aan wie raad ik de game dus af? Iedereen die zich zal storen aan gebrek aan diepgang, mindere graphics en enkele kleine gameplayminpunten, hoewel enkelen, indien mogelijk, hopelijk worden verholpen met een deftige patch.
