We hebben allemaal ongetwijfeld wat games of zelfs volledige franchises waarvan we vinden dat ze te weinig tijd en liefde hebben ontvangen. Persoonlijk heb ik er zo teveel om op te noemen, dus als ik dan een verzameling van een reeks games zie uitkomen die mij deze gemiste kans opnieuw aanbied, spring ik een gat in de lucht. MegaMan Battle Network is zo’n reeks waar ik met haperen en stotteren wel eens een spel of een gedeelte van heb gespeeld, maar waar ik met de nodige spijt naar kijk omdat ik de games nooit allemaal of volledig heb kunnen spelen. Tijd dus om dat recht te zetten. Heeft er iemand toevallig nog wat extra uren in zijn dag over die hij aan mij kan geven? Ik heb er immers maar 24 waar ik het anders mee ga moeten doen.
6 games, 10 versies
MegaMan heeft al enorm veel games op zijn naam staan. De meest bekende zijn, volgens mij alvast, nog steeds de old school side scrolling adventure games waarin je je levels kon kiezen, bazen moest verslaan waardoor je hun wapen vrij speelde en zo verder ging met je avontuur. Deze games ken ik ook wel, hoewel ik er slechts 1 versie van echt heb uitgespeeld, maar mijn liefde en genot ligt toch eerder bij de action adventure en RPG-games. Daar hoort deze Battle Network reeks dus volledig onder. De reeks bestaat uit 6 delen die, vanaf de derde titel, telkens in 2 verschillende versies zijn uitgebracht. Dit wil zeggen dat er, zoals onder meer bekend van de Pokémon games, vanaf deel 3 telkens 2 versies van dezelfde game te spelen zijn. Deze verschillen wat van inhoud en mogelijkheden waardoor gameplay en bepaalde keuzes en gameplay anders uitkomen. Een tweede gelijkenis die deze compilatie deelt met een bepaalde monster training game, is dat de game een enorme ‘ik ben gebaseerd op een tv show’-vibe afgeeft. De locaties die je tegenkomt zijn immers zowat altijd best klein en daarmee snel verkend en de personages worden niet uitgebreid voorgesteld of voorzien van een karakter of persoonlijkheid. Toch geeft het spel continue de indruk dat er meer achter de dialogen en gebeurtenissen van de games zit dan je initieel kan afleiden. Namelijk gebeurtenissen en ontwikkelingen in een tv-show waar hier meer tijd en uitleg in wordt gestoken. Vooral de eerste titel is hier erg schuldig aan en geeft je een enorm oppervlakkige indruk qua verhaal.
Retro is in.
Ja, heruitgaven en remakes blijven mijn pad kruisen en meestal ontvang ik alles met open armen. Ook nu weer was ik onmiddellijk opgewonden met de kans om deze games te testen. Desalniettemin schrok ik, samen met mijn partner, na het opstarten van het eerste spel. We moeten ons bewust blijven dat we Game Boy Advance titels op ons scherm krijgen en dat dit zijn impact zal hebben op de visuele kwaliteit. Toch kan ik niet ontkennen dat ik dus erg schrok. De game is slechts gedeeltelijk en miniem bijgeschaafd en biedt naar mijn gevoel weinig verschil met een GBA-emulator die ik op mijn tv zou projecteren. Is het onfair van mij dat ik meer vooruitgang of bijwerking had verwacht? Misschien wel. Misschien blijkt de game gewoon ouder en technologisch minder indrukwekkend te zijn dan ik in mijn nostalgie in gedachten had. Dan nog vind ik het een jammere zaak hoe de game van bepaalde details is voorzien of juist nog steeds niet is voorzien. Het aanpassen van de originele GBA naar, in mijn geval, PS5 brengt bijvoorbeeld vanzelfsprekend een verschil qua bediening met zich mee. Bepaalde momenten tijdens tutorials of daarbuiten vragen je om bepaalde buttons te gebruiken. Een terugkerend storende afwerking voor mij was het zien van de belachelijke overgang van de originele tekst naar een, schijnbaar met Microsoft Paint, toegevoegde nieuwe knop. Ook heb je regelmatig een moment dat je overschakelt van het oude, pixelgetrouwe menu naar een strak modern menu voor bepaalde opties, instellingen of om af te sluiten. Deze overgang kwam bij mij telkens zo brut en onnodig hard aan dat het eigenlijk alleen maar de oude, amper bijgeschaafde game als veroudert en daarmee onsierlijk deed overkomen.
Daar tegenover staat gelukkig dat we met deze collectie 10 fantastische games in onze handen krijgen. Elke ‘hogere’ titel biedt meer opties, mogelijkheden en een verderzettend verhaal aan waardoor het spelen al snel opnieuw een waar genot wordt. De titels boden indertijd een unieke mix aan van card collecting, RPG-elementen en strategische battles die nog steeds meeslepend kunnen zijn. Het doel is zowat altijd hetzelfde in de game, maar daarom nog niet makkelijk of eentonig te noemen. De basis in zowat elke game van deze reeks is dat jij, als Lan Hikari, een PET hebt genaamd MegaMan. PET zijn een soort AI die je met je meedraagt. Deze dienen gaandeweg om te ondersteunen in het dagelijks leven, als compagnon, gevechtspartner of antivirus methode. Doorheen de games wissel je dus tussen het spelen met Lan, die de gewone wereld verkent en het verhaal eigenlijk meemaakt, en MegaMan, die in actie komt wanneer een virus voor een probleem zorgt of er iets moet worden gedaan op digitaal vlak. Tijdens gevechten kan Lan Megaman aansturen en van acties voorzien dankzij eerder verworven kaarten die hij ter beschikking stelt tijdens gevechten. Het winnen van gevechten levert daarbij vaak nieuwe kaarten op waardoor je je folder kan aanpassen om zo het hele proces verder te zetten. Normaal worden deze gevechten doorheen het spel best intens en spannend, zeker bij bepaalde nieuwe tegenstanders of bazen, maar één van de toevoegingen in deze collectie is de mogelijkheid om je mega buster onnodig sterk te maken waardoor je de meeste battles binnen enkele seconden wint. Ik denk dat deze optie veel gebruikt zal worden door gamers die deze titel eindelijk eens willen spelen, maar de tijdsinvestering niet zien zitten om alles op normale snelheid en moeilijkheid aan te pakken.
Online en e-reader
Ja, online gameplay is een belangrijk aspect in games van tegenwoordig en MegaMan blijft hierin niet achter. Vanaf nu kan je je getrainde Megaman met je eigen folder cards gebruiken om online battles aan te gaan, cards te ruilen of gewoon te vergelijken wat je al hebt vergaard. Natuurlijk schakelt de game op dat moment je overpowered Mega Buster onmiddellijk uit zodat iedereen met gelijke wapens komt te strijden en de battles eerder worden beslecht op basis van skills en strategisch gebruik van je cards in plaats van button mashing. Ook is de game nu voorzien van bepaalde opties en mogelijkheden die je vroeger enkel kon vrij spelen door het fysiek bezitten van bepaalde kaarten die je blijkbaar moest koppelen via een e-reader aan je GBA. Persoonlijk had ik hier nog nooit van gehoord en kende ik deze optie dus helemaal niet. Gelukkig is voor deze collectie gekozen om dit allemaal te vereenvoudigen zodat alle bonuskaarten en mogelijkheden al inbegrepen zijn in de games. De beschikbaarheid van al deze extra mogelijkheden, Patchkaarten, muziekspeler en galerij geven mij dan weer het gevoel om toch een collectie in handen te krijgen waar liefde en aandacht in is gestoken. Daarbij kan je rond je speelvenster, dat slechts een gedeelte van je scherm inneemt, een artwork van de franchise selecteren waardoor je toch wat moderne kwaliteit op je beeld houdt tijdens het spelen.
Conclusie
Ik was enorm enthousiast toen ik deze titel zag uitkomen, maar dit enthousiasme nam even een dipje toen ik de eerste game opstartte en geconfronteerd werd met de grafische veroudering. Gelukkig zal dit voor iedereen, zoals het voor mij ook was, snel genoeg overgaan en word je terug ondergedompeld in een unieke gamereeks. Ik vrees dat jonge spelers hierdoor echter niet zo snel zullen grijpen naar deze bundel. Het beschikbaar stellen van maar liefst 10 spelen, ook al zijn er daar enkelen elkaars gelijken van, voelt nochtans als een verwennerij voor de gamers die deze titels, of slechts enkelen ervan, kennen van vroeger.
