Ik kan al heel lang niet meer ontkennen dat ik best fan ben van de Digimon Franchise. Dat heb ik waarschijnlijk wel duidelijk gemaakt met mijn artikels over Digimon Story: Cyber Sleuth en Digimon World: Next Order. Het is zo’n franchise waar er, naar mijn mening, gewoon te weinig games van zijn gemaakt tot nu toe. Ik was dan ook al erg lang enorm enthousiast over Digimon Survive. De titel kende vertraging na vertraging en is zelfs van ontwikkelaar veranderd tijdens zijn 5-jarig groeiproces. Als je je, net zoals ik, afvraagt hoeveel goeds of kwaad dit voor de game heeft gedaan, stel ik voor dat we ons een partner Digimon aanmaken en het samen gaan ervaren.
Digimon is een franchise die blijft experimenteren, ontdekken en variëren met zichzelf en zijn mogelijkheden. De franchise heeft al veel gamegenres op zijn naam staan en neemt het nu op zich om opnieuw te experimenteren en zichzelf op een unieke manier te presenteren. De game maakte er weinig reclame over, maar wie zich informeerde over de titel leerde al snel dat de game 70% visual novel ging zijn en (slechts) 30% strategische RPG. Dit werd niet bepaald geheim gehouden, maar was ook geen terugkomend onderdeel van reclame of trailers.
Takuma and Agumon
Na een introductie en testgevecht leren we Takuma en zijn vrienden kennen. Deze klasgenoten zijn op uitstap naar een Shrine om les te krijgen over oude gebruiken en rituelen en het geloof in Kemonogami. Deze ‘Beast Gods’ werden vroeger in ere gehouden door er kinderen aan op te offeren. Na een plaatselijke aardbeving moeten de kinderen, met behulp van 2 plaatselijke kinderen, echter van het publieke pad afwijken. Hierdoor ontdekken ze de tempel waarover ze gingen leren en ontmoeten ze een professor met een expertise in Kemonogami. De kinderen proberen vanaf dan om, samen met de professor, hun weg terug naar huis te vinden maar treffen allerlei bizarre en ongewone omstandigheden en situaties aan die duidelijk maken dat ze niet meer op bekend gebied zijn. Tijdens deze langzame realisatie verliezen meerdere leden van de groep elkaar uit het oog en vindt de eerste aanval van een wilde Digimon plaats. Vanaf hier neemt het spel een meer donkere en volwassen houding aan naar verhaal en gameplay toe dan alle voorgangers in de franchise.
We maken eindelijk eens kennis met een groep waarvan de leden een realistische angst en onzekerheid hebben in hun benarde en onduidelijke situatie. Het verhaal volgt vooral Takuma die het meestal op zich neemt om rond te gaan, informatie te verzamelen of gesprekken en angsten uit te klaren. In de groep, en dus het verhaal, komen de zwaardere onderwerpen en gebeurtenissen realistischer aan bod dan ik ooit heb meegemaakt in een game. Meestal wordt er gekozen voor een setting waarin de hoofdrolspelers zich neerleggen bij de feiten, optimistisch op zoek gaan naar een oplossing en daarbij zichzelf en vaak de wereld redden. Bij Digimon Survive hoef je hier echter niet echt op te rekenen. Trauma, shock, verwarring en twijfel scheren al snel de top bij meerdere groepsleden en jij probeert hier zo goed en kwaad mogelijk op in te spelen. Verwacht dus geen spontane ‘ik zal jullie leider zijn en alles komt goed’-speech waarna de groep jou blindelings zal volgen. Helemaal niet zelfs. En dit voelt, ondanks zijn zwaardere impact en dus serieuzere toon, als een aangename verandering voor deze franchise.
Make Friends! Now!
De game neemt je dus voor 70% mee door een visual novel, hoewel ik durf betwijfelen dat het eigenlijk zelfs meer is, die je vraagt om regelmatig keuzes te maken in functie van je verhaal en de samenhang van je groep. Zo heb je dan, onder andere, impact op de personages hun affiniteit naar elkaar toe. Door deze uit het oog te verliezen, of ervoor te kiezen dat dit niet zo belangrijk is natuurlijk, kan je het verhaal zelfs zo doen verlopen dat er doden vallen in je groep tijdens verkenningstochten of evenementen. Door nauw met elkaar verbonden te zijn sta je zogezegd altijd net dat beetje korter, sneller en zekerder klaar om elkaar te helpen en een leven te redden wanneer het nodig is. Opletten wat je doet, dat al je groepsleden genoeg aandacht krijgen en je de juiste houding en reacties aanneemt tijdens interacties is dus echt een must in deze game. Gelukkig neemt het spel alle tijd om de personages, hun persoonlijkheden, motivaties en angsten in beeld te brengen waardoor een aandachtige gamer zeker kan inschatten wat de gepaste reacties zijn. Mocht je toch twijfelen of heb je te snel je gesprekken voorbij laten scrollen of heb je de auto-play te lang laten opstaan, kan je het gelukkig allemaal terug opzoeken in je gespreksgeschiedenis. Natuurlijk is dit soms een uitgebreid en eigenlijk onnodig werk, dus opletten en inzicht bekomen is essentieel.
Doorheen het verhaal krijg je soms ellenlange delen verhaal en animaties te zien met, afwisselend wel of niet, deftige voice acting voor alle personages. Eens om de zoveel tijd wordt dit onderbroken voor bepaalde interactieve momenten die zich onderscheiden in verschillende soorten. De ‘drama parts’ zijn de momenten waarop je keuzes moet maken die je verhaal en je onderlinge verstandhouding beïnvloeden. Dit beïnvloed zowat altijd je affinity level met minstens 1 personage aangezien je een belangrijk of intiem één op één gesprek voert of een standpunt inneemt waar je gesprekspartner hetzelfde of net omgekeerd over denkt. Door je affinity te doen stijgen op deze momenten zullen de respectievelijke Digimon partners van deze personages je beter bijstaan tijdens gevechten, maar meer hier later over. Daarnaast heb je de ‘search action’. Tijdens het verkennen van de wereld vind je wel eens wat items, vijanden of andere spullen. Dit doe je door naar een locatie te reizen op de momenten dat je dit kan en te gaan praten met de aanwezige mensen of Digimon, of door rond te kijken en te zien of je iets ziet liggen op de grond. Hierbij komt ook je smartphone te pas, aangezien je in deze wereld wel vaker iets vindt dat je blote oog niet correct kan waarnemen waardoor je het moet bekijken door de camera van je smartphone. Ook tijdens ‘free action’ kan je rondlopen en met mensen en Digimon praten, maar het verschil zit er in dat op dit moment geen belangrijke verhaal gebonden evenementen worden beïnvloed. Tijdens deze action kom je ook in de mogelijkheid om je op een ‘free battle’ te storten.
(Free) Battle
Wanneer het dan eindelijk tijd is om de Digimon aan te doen treden gebeurt dit wel vaker tijdens een free battle. Deze optie is op zowat elke vrijgespeelde locatie aanwezig en biedt je de kans om je te meten met enkele wilde Digimon. Dit doe je enerzijds om je level te doen stijgen en anderzijds om eindelijk wat Digimon aan je team toe te voegen.
De battles vinden plaats op een grid die afwisselt van vorm, grootte en obstakels en die je ook in de verticale zin van variatie zal voorzien. Zo heeft elke Digimon een wandelafstand en bereik die hij in zijn beurt kan afleggen, maar ook een verticaal bereik. Komt hij dus voor een trap, afgrond of andere verticale uitdaging, kan het zijn dat je niet met je Digimon omhoog of omlaag kan. Uiteraard geldt dit ook voor je tegenstanders en kan je, als je hier goed mee omgaat, dit ook in je voordeel gebruiken. Beurtelings, afhankelijk van je ‘speed-stats’ komen je Digimon en je tegenstanders dus aan de beurt om zich te verplaatsen, aanvallen uit te voeren, items te gebruiken of, als je dit met de Digimon hebt bereikt, te praten. Dit praten is al snel essentieel aangezien je Digimon ermee een strategisch voordeel kan bekomen in de vorm van verhoogde stats of mogelijkheden door zijn partner aan te spreken. Daarbij kan je het praten ook gebruiken om, exclusief tijdens free battles, je vijanden aan te spreken. Door hun te laten vertellen of een vraag te laten stellen, krijg je de kans om uit 4 potentiële antwoorden te kiezen. Kies je eentje die hem aanstaat, dan vult een meter zich met 1 of 2 vakken. Geef je een verkeerd antwoord, dan loopt deze terug leeg met 1 vakje. Als je na 3 antwoorden een minimum van 3 vakjes vol hebt krijg je de kans om een gunst te vragen aan de Digimon. Enerzijds kan je vragen om zich bij je aan te sluiten, waar een procentuele slaagkans van vermeld staat, of anderzijds vraag je een item. Ofwel heb je op dat moment een nieuwe Digimon in je team, ofwel weigert deze en vertrekt hij, ofwel vroeg je een item dat je dan ook krijgt en waarna de Digimon eveneens vertrekt. Hoe dan ook, je gevecht wordt makkelijker en minder intens. Antwoord je echter te vaak mis, wat zeker vaak zal gebeuren bij een nieuwe Digimon, en heb je geen 3 vakjes vol na de 3 antwoorden, dan gaat de wilde Digimon in een soort van razernij en is hij gevaarlijker dan voorheen. Andere, verhaalgebonden battles vinden bijna exact hetzelfde plaats met de uitzondering dat je natuurlijk geen vijand kan aanspreken om een item of nieuwe bondgenoot te scoren.
Digivolve? Nee, evolueren
Een ander belangrijk element tijdens battles is, uiteraard, digivolven. Vreemd genoeg wordt er in deze game echter gewoon gesproken van evolueren, niet digivolven, wat mij eigenlijk een beetje blijft storen. Ik heb dit altijd een belangrijk onderscheid gevonden van zijn Nintendo tegenhanger Pokémon, maar goed. Er zijn 2 soorten evolueren. De ene gebeurt tijdens het gevecht zelf met de persoonlijke partner Digimon van je personages. Deze evolutie wordt ook ongedaan gemaakt na afloop en kan je bewust en strategisch kiezen en terugdraaien wanneer het je uitkomt. Wilde Digimon die je hebt overtuigd om bij je aan te sluiten kan je doen evolueren door het toedienen van een soort talisman die je kan vinden tijdens je Free Action momenten. Daarbij evolueert je partner Digimon aan de hand van je gemaakte keuzes terwijl je bij wilde Digimon kan kiezen hoe ze evolueren. In totaal kan je zo 117 verschillende Digimon in het spel bezitten. Dit is een hoog aantal, maar kon zeker meer zijn. Zeker als je weet dat er al meer dan 1000 Digimon zijn gecreëerd door de jaren heen. Voor deze game denk ik echter dat 117 stuks een ruime hoeveelheid is aangezien de game zijn focus meer legt op het Visual Novel gedeelte en minder op het uitbouwen van een waanzinnig, en eigenlijk onnodig, groot leger Digitale Monsters.
Door je partner Digimon tijdens een battle te laten evolueren verhoog je niet alleen zijn stats, en soms ook zijn bereik op horizontaal of verticaal vlak, maar verbruiken je partner Digimon ook SP. Elke Digimon is immers voorzien van HP, de gekende Hit Points, en SP. Deze SP dienen voor het uitvoeren van je special attacks, maar ook voor het in stand houden van je geëvolueerde vorm. Na elke beurt krijgt iedere Digimon een zekere hoeveelheid SP aangevuld maar geëvolueerde Digimon krijgen tegelijk een vermindering van hun SP om in hun huidige vorm te blijven. Wilde Digimon die zijn doorgegroeid naar een hogere vorm verliezen deze SP echter niet.
Nog steeds niet perfect
De game smaakt me zeker wel tot op dit punt, maar er zijn ook voldoende bemerkingen te maken. Zo zijn de battles na een tijdje te eentonig door het gebrek aan variatie en mogelijkheden. Zeker de free battles beginnen allemaal bijna exact hetzelfde en hebben een gelijkaardig tot eentonig herhalend verloop. Dit valt het meeste op als je een zekere Digimon wilt toevoegen. Dan zit je eigenlijk vast aan een herhaaldelijk en eentonige reeks battles tot het je eindelijk lukt. Tijdens de free battle kom je immers wel eens een nieuwe Digimon tegen, wat je natuurlijk zal prikkelen om hem lid te maken van je groep. Hiervoor moet je hem treffen in battle, zijn antwoorden op de vragen testen en memoriseren en hem vragen zich bij je aan te sluiten tot het eindelijk lukt. Uiteraard heb je hiermee niet van de eerste keer prijs en moet je de battle herhalen. Natuurlijk heb je niet de zekerheid dat in je volgende free battle dezelfde Digimon terug tegenkomt. Dit kan je immers niet kiezen of beïnvloeden, maar kan je wel zien voor je aan de battle begint.
Daarbij zijn de Digimon en hun aanvallen te weinig voorzien van details en ‘wauw-factor’ naar mijn zin. De monsters zijn tijdens battles allemaal in vergelijkbare grootte gegoten om te passen op het speelveld waardoor indrukwekkende monsters zijn gereduceerd naar wandelende poppetjes. Gigantische beesten met imposante en afschrikkende details zijn dus terug geschroefd naar kleinere en bravere versies van hunzelf. Ook hun aanvallen hebben deze reductie moeten ondergaan en bestaan grotendeels uit gekleurde flitsen of bewegingen over het scherm heen. Nogmaals, ik besef dat de focus van het spel op het Visual Novel gedeelte ligt, maar wanneer het tijd is voor actie op je scherm, heb je toch graag dat deze dan (eindelijk) indrukwekkend en intens aanvoelt als beloning voor de lange opbouw er naartoe.
De game mist daarbij enige moderne vorm van lip sync animatie en toont de hele tijd personages en Digimon die hun mond als robots openen en sluiten terwijl het dialoog afspeelt. Ook heb ik al enkele jammere schrijf- en vertalingsfouten aangetroffen in de game. Natuurlijk is dit onmiddellijk terug van je scherm verdwenen en zal dit mijn spelplezier niet bederven, maar ergens knaagde er toch een stemmetje in mijn hoofd dat er over grommelde. Ook vond ik het missen of veranderen van bepaalde termen een jammere zaak. Er wordt niet meer gesproken over Digivolven maar evolueren, Agumon heeft in het japans, de vaste auditieve taal van het spel, de speciale aanval ‘Baby Flame’, wat je hem ook telkens hoort roepen wanneer hij de aanval in het spel uitvoert, terwijl er op je scherm in het engels ‘Pepper Breath’ staat. Het zijn deze kleine details die meer aandacht mochten krijgen waardoor de game dat beetje meer afgewerkt zou aanvoelen.
Conclusie
Een goede RPG heeft een sterk verhaal en dat vind je zeker wel in Digimon Survive. De game is minder aantrekkelijk voor de liefhebbers van de actievolle adventure RPG vol feel good momenten, meevallers en onwaarschijnlijke positieve evoluties, maar richt zijn pijlen meer op een realistischere houding en kijk naar een scifi scenario. Reacties, ontwikkelingen en groepsdynamiek zijn in deze game best geloofwaardig en voelen oprechter en realistischer aan dan de gemiddelde RPG. Het blijft echter een Digimon titel waardoor ik een beetje op mijn honger blijf zitten naar indrukwekkende gevechten en monsters die vaker en intenser ten strijde trekken.
De game is iets te langdradig door de te lange passieve delen tussen actievolle momenten naar mijn smaak en zou wat meer variatie in zijn battle systeem mogen hebben, maar kan me toch nog uitgebreid bekoren. Digimon Survive was misschien niet de Digimon game die het gros van de gamers wou of verwachtte, maar is een titel geworden die liefhebbers wel zeker kan bekoren. Daarbij is de titel als vierde, en waarschijnlijk laatste, Digimon titel op PS4 een mooie toevoeging aan mijn collectie van de Digimon franchise. Ik kijk er al naar uit wat er zal volgen op de PS5.
